Elektrostymulacja

Jest to zabieg polegający na wywołaniu skurczu mięśnia za pomocą prądu elektrycznego przerywanego, zwana jest elektrostymulacją nerwowo- mięśniową.

Skurcz mięśnia uzyskuje się poprzez bezpośrednie drażnienie w punkcie motorycznym bezpośrednim lub zakończenie nerwu ruchowego w mięśniu (punkt motoryczny pośredni). Zabieg ten ma zastosowanie do stymulacji mięśni prawidłowo unerwionych, odnerwionych i mięśni gładkich. Do stymulacji stosuje się różnego rodzaju kształty impulsów (prostokątne, trójkątne) i odpowiednio dobrane inne parametry jak czas trwania impulsu, czas trwania przerwy, określone w elektrodiagnostyce. W praktyce stosuje się metodę jednobiegunową, w której następuje pobudzanie mięśnia w punkcie motorycznym elektrodą punktową czynną (katoda) oraz metodę dwubiegunową w której elektrody układa się na skórze w miejscu przejścia brzuśca mięśnia w ścięgno. Tę ostatnią metodę stosuje się w przypadku mięśnia odnerwionego. Cele elektrostymulacji nerwowo-mięśniowej to zapobieganie zanikom mięśniowym i poprawa ich trofiki. Warunkiem prawidłowo wykonanej stymulacji jest znajomość anatomii, biomechaniki mięśni, właściwy dobór parametrów (zmęczenie mięśnia!), odpowiednie ułożenie kończyny (rozluźnienie). Elektrostymulację stosuje się w następujących chorobach: niedowłady i porażenia obwodowe (imp. trójkątne), zaniki z nieczynności, trening mięśni (imp. prostokątne). Główne przeciwwskazania obejmują: wczesne stany po wystąpieniu niedowładu (2 tyg.) niedowłady ośrodkowe, metal w polu zabiegowym, uszkodzenia skóry i in. Pewną odmianą stymulacji klasycznej są zabiegi elektroterapeutyczne stosowane w leczeniu bólu, poprawy ukrwienia lub zaburzonej czynności (stymulacja funkcjonalna) np. TENS, HV, FES i inne.